Ergens vorige week merkte ik dat mijn energie helemaal weg was. Ik had in de dagen ervoor veel werk verzet om mijn nieuwe programma ‘Frontlinie’ te introduceren. Website maken, teksten schrijven voor de website, teaserberichten maken voor op Linkedin, blogs schrijven om meer te vertellen over dit programma. Ik zat in een flow, en er werd goed op gereageerd, kreeg veel positieve feedback. Dat was heel gaaf.
En toen ineens… klaar.
Weg energie. Alsof de stekker eruit werd getrokken. Ik was op. En kon niet veel anders dan afstand nemen. Dat lukt niet zo best. Want eigenlijk wilde ik doorpakken. Dus voelde ik me ellendig, want dat lukte me niet. Het voelde echt als bergafwaarts gaan. Al vrij snel merkte ik dat ik in die al te bekende put zat.
Toen ik daar eenmaal een tijdje zat, moest ik ineens denken aan iets waar ik ooit al eerder over had geschreven. Namelijk het cyclische karakter van het leven. Je hebt hoogtepunten en dieptepunten. En die volgen elkaar steeds op, zoals ook hieronder te zien is. De boog kan niet altijd gespannen staan, dus wanneer je iets moois bereikt, is het heel normaal dat dat gevoel daarna weer afneemt. Tot je bent uitgerust, en je weer aan een nieuwe weg omhoog begint. Steeds opnieuw.
Tot zover niets nieuws. De spiraal beweegt zich op en neer langs een horizontale as die we de trendlijn noemen. Maar wat nu als dat in de praktijk anders werkt? Stel dat die spiraal niet horizontaal loopt, maar met een stijgende trendlijn? Dan krijg je wat je hieronder ziet.
Waarom zou die lijn zo lopen? Dat zit zo. Die trendlijn is eigenlijk (de ontwikkeling van) jouw levenservaring. Alles wat je leert en meemaakt dus. Daarom loopt ie schuin omhoog, want (onder normale omstandigheden) neemt die kennis alleen maar toe. Van alles wat er gebeurt leer je iets. Je kunt niet meer terug naar het moment voordat je iets leerde.
En dat heeft een interessant gevolg. Want als je kijkt naar dat plaatje, zie je die spiraal om die opgaande lijn kronkelen. Er zijn nog steeds ups en downs. Maar grote kans dat wat nu voelt als een dieptepunt hoger is dan een vorig hoogtepunt (de blauwe stippellijnen). Je bent namelijk gegroeid, je bent een level omhoog gegaan. Dat betekent dat je uitdagingen ook meegroeien. Wanneer je denkt dat je die uitdaging hebt gevloerd, blijkt er nog een extra niveau te zijn. Dat herinnert je eraan, dat die vorige lessen nog steeds relevant zijn. Maar dat je dus al wel een niveau opgestegen bent. Letterlijk next level uitdagingen dus.
En zo werd ik daar ook weer aan herinnerd. Het is normaal om na een hoogtepunt het gevoel te hebben dat het allemaal minder wordt. Dat is maar een deel van het verhaal. Misschien voelt het al minder dan wat je net hebt neergezet. Maar het is een normaal gevolg op een topprestatie. En over het geheel genomen zit je nog steeds in die stijgende lijn.
Laat je niet teveel afleiden door wat je hoofd je probeert wijs te maken op zo’n moment. Waarin het voelt alsof het alleen maar ellende is. Dat is gewoon niet zo. Je hebt er niets aan om dat te geloven. Het is ook gewoon niet waar. Zie het als een signaal dat je even uit mag rusten na wat je gedaan hebt. Neem eens de tijd om te reflecteren op wat je allemaal gedaan en geleerd hebt.
In Frontlinie werken we met deze dynamiek, zodat je leert vertrouwen op je eigen ritme, ook als het even stilvalt. En zo komt alles tóch weer mooi samen!
PS. Dit is dus (een van) dé reden(en) om te journalen. Je kunt dan op zo’n moment gewoon terugbladeren in je journal, en lezen wat je zoal geleerd hebt. Of je ziet ineens dat dit een heel strak patroon volgt, waarbij je altijd na x-tijd weer op zo’n ogenschijnlijk ‘dieptepunt’ zit.
