De afgelopen maanden was het wat stil van mijn kant. Weinig posts op social media. Geen blogs. Vandaag doorbreek ik de stilte. Met een artikel over…stilte.
Stilte is namelijk mijn basis. Ik heb stilte nodig om na te kunnen denken, om bij mijn gevoel te komen. En dat is soms best wel een uitdaging in een wereld waarin zo onvoorstelbaar veel lawaai is. Toen ik een maand lang op een Zweedse boerderij verbleef, kwam ik tot rust. Ik hoorde weinig anders dan vogels, en soms een koe die langs mijn huisje liep. In die maand zag ik twee maal iemand over de weg langs het huisje lopen. Om je een gevoel te geven hoe rustig het daar was.
Het duurde best wel een tijdje voordat ik echt tot rust kwam. Weer thuiskomen was enorm wennen. Na een maand van stilte en rust leken alle geluiden thuis nog intenser. Om gek van te worden. ‘s Nachts blaffende honden, gemeentewerkes met gemotoriseerd gereedschap, bouwwerkzaamheden, het constante geraas van verkeer op de achtergrond… Ik vroeg me werkelijk af hoe mensen zo kunnen leven. Hoe ik zo kon leven. Het liefst zou ik ergens wonen waar het écht rustig is. Maar tot ik die plek gevonden heb, zal ik me toch moeten zien te redden. Dus ik besloot dieper te duiken in het onderwerp ‘stilte’. Wat ik zoal tegenkwam, lees je in dit artikel.
Wat stilte is
Wat is stilte eigenlijk? Heel kort door de bocht: de afwezigheid van geluid. Maar als je dat als doel hebt, ga je bedrogen uitkomen. De volledige afwezigheid van geluid is een utopie. Zelfs in een zogenaamde dode kamer ga je dingen horen. Zoals je eigen hartslag, en hoe het bloed door je aderen stroomt. Zelfs in de Zweedse natuur, ver van de bewoonde wereld, is nog van alles te horen. Maar daar vind ik het dus niet zo’n probleem.
De volledige afwezigheid van geluid is voor mij niet nodig om toch stilte te ervaren. Natuurgeluiden vind ik meestal wel fijn. Maar geluiden geproduceerd door mensen… dat is een ander verhaal. Misschien is stilte voor mij een minimale hoeveelheid door mensen geproduceerd geluid. Zou zomaar kunnen.
Toch vind ik ook op de plek waar ik woon stilte. Niets fijner dan de stilte van de vroege ochtend. Voordat de meeste mensen ontwaken, hangt er een soort serene rust over de wereld. Dat is dan ook het moment voor mij om een wandeling te maken. Omdat ik van mezelf weet dat ik die behoefte aan stilte heb, zoek ik die ook regelmatig voor wat langere tijd op. Liefst elke week maak ik een lange wandeling in de stille natuur. En mijn vakanties zijn meestal ook op rustige plekken in de natuur.
In control
Tijdens mijn zelfonderzoek naar geluidsbeleving, kwam ik erachter dat het ook een controleding is. Ik heb geen invloed op het lawaai dat mensen om mij heen produceren. En dat stoort mij meer dan het lawaai zelf. Zit ik lekker in de tuin van de stilte te genieten, zet een van de buren een schuurmachine aan. Dan gaat mijn hoofd daarmee aan de haal, en vind daar van alles van. En kaapt daarmee dus lekker mijn aandacht, waardoor ik alleen nog maar daarmee bezig ben.
Het grappige is, dat die interne stem altijd wel wat te zeuren heeft. Toen ik in Zweden zat, zonder herrie dus, kwam ie ook langs. Dit keer niet om te zeuren over geluiden, maar allerlei andere dingen. Iets met een interne criticus? Goed om dat te beseffen, dat geeft al heel veel rust heb ik gemerkt.
Wat ook enorm kan helpen, is kijken naar waar je dan wel controle op hebt. Je hebt geen controle op nachtelijk lawaai, maar je hebt wel controle over oordoppen. Je hebt geen controle op wanneer mensen van de gemeente onder het raam van je werkkamer met bladblazers aan de slag gaan, maar wel op de noise-cancelling koptelefoon (al dan niet met muziek), of waar je die dag gaat werken. Beseffen dat je wel controle hebt over hoe je met de situatie omgaat, helpt mij me minder te storen aan lawaai.
De stilte in jezelf
Uiteraard ben ik ook op zoek gegaan naar boeken over stilte. Zo las ik ‘Stilte vinden’ van Amber Hatch en ‘Wat stilte met je hersenen doet’ van Michel Le Van Quyen. Tijdens het lezen viel me iets op. Beide boeken gaan uitgebreid in op meditatie, en de stilte op die manier in jezelf vinden. Zodat je minder uit balans raakt door al het lawaai ‘daarbuiten’.
Dat idee van stilte in jezelf vinden spreekt mij enorm aan. Ik besefte dat de chaos in mijn hoofd niet alleen van buiten mezelf komt. Ook in mijn hoofd is het vaak onrustig. Zo onrustig dat ik zelf helemaal niet op het idee van meditatie gekomen was. Dat deed ik namelijk ‘vroeger’ dagelijks. Op de een of andere manier was ik daarmee gestopt, en ik besloot deze routine weer op te pakken.
Mediteren, hoe dan??
Mediteren, je hebt er vast wel eens van gehoord. Misschien heb je het zelfs wel eens geprobeerd. Er zijn veel meningen over wat meditatie is, en hoe je dat ‘moet’ doen.
Dat vond ik best wel verwarrend. Zo dacht ik lange tijd dat ik nergens aan mocht denken tijdens het mediteren. Probeer dat maar eens! Onmogelijk toch! Dus ik ging op zoek naar mijn eigen manier. Dit is waar ik op uit kwam:
- Zoek een rustig plekje om te gaan zitten, en ga zitten
- Zet een timer (is dit nieuw, begin dan eens met 1 minuut, en bouw dat uit)
- Neem je voor dat je niets probeert te bereiken terwijl je daar zit
- Adem in en uit, observeer dat, je hoeft niets te veranderen. Alleen maar observeren
- Als de wekker gaat, ben je klaar
Conclusie
In de weken dat ik nu weer thuis ben uit Zweden, heb ik geëxperimenteerd met verschillende dingen om mij niet meer zo te storen aan geluid. Ik heb het volgende ontdekt:
- Tussen al het lawaai (en vooral onder al dat lawaai) ligt stilte. Stilte is de basis. Zelfs in heel lawaaiige omgevingen, kun je stilte vinden. Soms moet je er wat meer je best voor doen, maar het is er. Dat idee helpt mij.
- Controle nemen waar dat kan. Nachtelijk lawaai, daar heb ik weinig invloed op. Maar ik kan wel oordoppen gebruiken. En dat heeft mijn nachtrust enorm verbeterd. Wanneer er tijdens mijn werkdag lawaai is, gebruik ik nu mijn koptelefoon, maar zonder muziek. Die filtert al heel veel lawaai weg, waardoor ik in rust kan werken.
- Dagelijks mediteren. Om de stilte in mezelf te vinden. Werkt goed om me rustig te voelen.
- Vaker actief de stilte opzoeken. Zeker gedurende de zomermaanden, probeer ik toch wel één keer per week de natuur op te zoeken voor een (stilte) wandeling. Heel fijn!
Heb ik dan nu nooit meer last van herrie? Oh, zeker wel. En dat is niet erg, want het is al veel beter dan hoe het was. Het loslaten van het idee dat er geen herrie mag zijn, dat is een proces dat niet zo snel gaat, daar werk ik nog aan. Maar de dingen die ik in dit artikel beschrijf, helpen mij wel! Het heeft in ieder geval voor genoeg rust gezorgd om weer eens een blog te schrijven.
Krijg als eerste een seintje als er een nieuw blog online komt
Ook ander nieuws kan in die mail terecht komen, maar zeker niet vaker dan eens per week!