Laatst zat ik op Reddit om wat onderzoek te doen. Ik scrolde door mijn tijdlijn, en mijn aandacht werd gegrepen door een vraag die iemand stelde. Ik klikte door, en las het hele verhaal. De persoon in kwestie was (weer) aan een nieuwe baan begonnen, en na twee maanden begon ze zich wat te vervelen. De meeste taken had ze wel door. Ze zag waar dingen inefficiënt waren, en probeerde daar iets over te zeggen. Dat werd haar niet in dank afgenomen. Ze vroeg zich af of dit wel de plek voor haar was. Ze overwoog of ze niet beter een andere baan kon zoeken. Een waarbij haar snelheid en kritische blik wel op prijs werden gesteld. Het was niet de eerste keer dat ze in zo’n situatie terecht was gekomen, en vroeg de lezers om advies.
Ik was ook wel benieuwd, dus ik las verder. Hoe langer ik las, hoe verbaasder ik was. Mensen die schreven:
- ‘wat denk jij wel niet, verwend nest?’
- ‘oh natuurlijk, het broekie weet wel hoe anderen hun werk beter kunnen doen’
- ‘doe eens normaal zeg!’
- ‘het kan helemaal niet dat jij na zo weinig tijd al doorhebt hoe het werkt’
- ‘hou gewoon je mond en doe je werk’
- ‘oh, jij denkt zeker dat je speciaal bent’
- ‘denk maar niet dat je beter bent dan anderen’
En meer van dat soort berichten. Los van de toon, maakt de boodschap die erachter zit me echt razend.
Het meteen afhakken van het hoofd dat boven het maaiveld uitsteekt, die reflex die er lijkt te zijn om ‘afwijkend’ gedrag meteen de kop in te drukken. En de agressieve manier waarop dat gedaan wordt. Walgelijk!
Waarom dit me raakt
Vroeger kreeg ik dit soort dingen ook wel eens naar mijn hoofd. Soms zelfs van mensen dichtbij. Het effect dat het op mij had, was dat ik me klein ging maken. In de pas ging lopen, om maar vooral die ellende niet over me heen te krijgen. Net zolang tot ik helemaal afgestompt was, en zelf ook niet meer geloofde in mijn eigen kunnen. Want dat is het gevaarlijke van zulk gedrag: degene tegen wie het gericht is, gaat het nog geloven.
En dat kan er weer toe leiden dat iemand niet zijn talenten gaat gebruiken. Omdat ie bang is voor de reacties, niet elke keer weer die bak ellende over zich heen wil krijgen of omdat ie gewoon niet meer kan zien dat wat ie kan wél speciaal is. Dat het wél wat toevoegt. En dat het helemaal niet gaat over beter voelen dan anderen of speciaal zijn, maar gewoon om iets doen waar je zelf gelukkig van wordt. Namelijk je talenten benutten, en een waardevolle bijdrage leveren.
Nu kon ik niet uit de tekst opmaken of de persoon in kwestie hoogbegaafd is. Ik las wel wat aanwijzingen dat het zo zou kunnen zijn. Is ook niet perse relevant. Waar het om gaat is die neiging van mensen om anderen klein te houden. Op zo’n manier dat de persoon in kwestie het zelf gaat geloven, en genoegen gaat nemen met een baan die totaal niet uitdagend is. Om vervolgens verbitterd te raken, en in weinig dingen lol te hebben. Maar erger nog, nooit te weten waartoe je in staat bent wanneer je je daar niets van aantrekt, en gewoon je ding kan doen en je talenten zou benutten.
Dat raakt mij diep. Dat idee van al dat verspilde talent. Al die mooie dingen die er nooit zullen zijn door deze neiging. En vooral dat de persoon in kwestie dat kick-ass gevoel van functioneren op jouw niveau nooit zal ervaren (of hooguit af en toe). Het suddert al wat langer bij mij. Want ik ben er wel klaar mee om niet op mijn eigen tempo te kunnen leven, en mijn talenten niet optimaal in te kunnen zetten. Ik wil weten wat er gebeurt als ik dat wel doe. Inmiddels ben ik daar aardig mee op weg, en ik kan je zeggen dat het fantastisch is. Zo heb ik met mijn eigen bedrijf bijvoorbeeld een baan gecreëerd die me wel langdurig blij maakt. En heb ik dus ontdekt dat er wél iets is waar ik langdurig plezier in kan hebben, en helemaal op mijn voorwaarden. Dat zorgt voor een sneeuwbaleffect. Ik wil steeds meer, en steeds meer lukt me ook daadwerkelijk.
De Frontlinie
En tegelijkertijd wil ik mensen meetrekken daarin. Niet door twijfelende hoogbegaafden te leren hun kop boven het maaiveld uit te steken, maar door gewoon weg te lopen uit dat maaiveld en een beter passende plek te kiezen. Door ze te helpen hun eigen talenten te herkennen en omarmen, en zich niets aan te trekken van anderen die alles wat afwijkt de kop in te drukken.
Het gaat Frontlinie heten. In de Frontlinie van jouw persoonlijke ontwikkeling. Zodat jij fantastische dingen kunt doen. Zodat je kunt stoppen met klein zijn, en kunt groeien naar jouw maat. Zeker niet makkelijk, maar dat was het al niet, toch? Mocht je dat interessant lijken, dan kun je me een bericht sturen, dan kan ik je er meer over vertellen. Dus als jij het zat bent om je kleiner voor te doen dan je bent, dan is dit voor jou. Ben je er klaar voor? Plan dan een kennismaking in!
