Een tijdje geleden schreef ik over mijn eigen ontdekkingstocht, en hoe ik er uiteindelijk achter kwam dat ik hoogbegaafd ben. Dat was een enorme opsteker. Heel veel dingen vielen opeens op hun plek. Dingen werden duidelijk. Mijn perspectief op mezelf begon te veranderen.
En toen was alles ineens makkelijk en helder!
Euh, nou nee dus.
De realisatie: Hoogbegaafd, en nu?
Het is nogal wat. Als je op latere leeftijd ontdekt dat je hoogbegaafd bent, heb je al een hoop meegemaakt. Dingen die je gevormd hebben. Je hebt je gewoonten. Je bent gewend om dingen op een bepaalde manier te doen. En die dingen zijn niet per se het beste dat je kunt doen.
Er zitten mechanismen tussen die je hebt opgepikt om jezelf te beschermen. Bijvoorbeeld om niet je kop boven het maaiveld uit te steken, want dát doe je niet, leerde je al snel. Maar wat als je die oude patronen niet meer nodig hebt?
Je perspectief is ineens anders. En dat is heftig. Maar dan begint het eigenlijk pas echt.
Zoektocht naar Zingeving
Toen ik ontdekte dat ik hoogbegaafd ben, was ik een jaar of 39. Zoals je in mijn eerdere blog kunt lezen, was mijn pad er eentje van veel vallen, opstaan, teleurstellingen, en vooral het constante gevoel dat er iets mis met me was. Ik was altijd op zoek naar antwoorden. Soms vond ik ze deels, maar ik had altijd het gevoel dat er méér achter zat.
Dat ik een heel groot puzzelstuk gevonden had, was fantastisch. Maar… het hielp me niet direct verder. Ik had niet ineens een idee wat ik met mijn leven aan moest. De baan die ik op dat moment had, was voor mij een persoonlijk dieptepunt. Het daagde me totaal niet uit, en ik zag geen weg naar buiten. Ik ervoer een complete zinloosheid van mijn bestaan.
Ik begon na te denken over zingeving. Wat betekent dat eigenlijk? En wat betekende het voor míj?
Ik voelde een behoefte om mijn schrijfsels te delen, maar vond dit enorm spannend. Dus ik zette een anonieme website op, en publiceerde daar mijn werk. Wat ik uiteraard met niemand deelde. Stel je voor dat iemand het leest! En er wat van vindt! Maar ondanks die angst was dit het begin van mijn weg naar boven (en mijn ontdekking van schrijven als uitlaatklep!).
De kracht van gelijkgestemden
Terwijl ik hiermee bezig was, begon ik steeds meer gelijkgestemden tegen te komen. Mensen die óók bezig waren met zingeving. Mensen die óók hoogbegaafd waren.
Dat was voor mij ontzettend waardevol. Ineens bleek ik niet de enige te zijn die zich zo voelde. En ineens had ik mensen waarmee ik juist over dit soort dingen kon praten.
Tijdens die periode begon er ook een zaadje te ontkiemen. Ik begon te dromen over mijn eigen onderneming. In eerste instantie was het een vaag idee, maar stukje bij beetje begonnen de contouren op te doemen.
Van droom naar onderneming
Toen ik studeerde, wilde ik richting coaching. Dat liep anders, maar de interesse bleef. Dus besloot ik een coachopleiding te starten. Dat was een geweldige keuze. Ik zat daar met een groep ontzettend fijne mensen die allemaal bezig waren met zelfontwikkeling. Het gaf me een enorme boost.
Niet veel later schreef ik me in bij de KvK en bouwde enthousiast aan mijn nieuwe bedrijf. Dit gaf mij enorm veel energie. Ik werkte nog drie dagen in de week in mijn baan, de rest besteedde ik aan mijn bedrijf.
Tot ik merkte dat die baan al die energie (en meer) opzoog. Netto kwam ik nog steeds onder nul uit. Dat moest anders. Ik besloot ontslag te nemen.
Dat voelde als een bevrijding. Ik kon nu helemaal zelf bepalen wat ik deed.
De Valkuil: Altijd op zoek naar het nieuwe
Ik probeerde van alles, ontwikkelde een methode om prikkels te managen en ging daar de boer mee op. Ontzettend leuk en leerzaam!
Totdat… ik uitgekeken was op wat ik deed. Voor mijn gevoel was het ‘af’. En dan heb ik de neiging om mijn interesse te verliezen.
Wederom wist ik niet wat te doen. Dat is dus precies wat ik hierboven bedoelde: dat was hoe ik gewend was te werk te gaan.
Ik begon weer te zoeken naar iets nieuws. Probeerde van alles uit, maar niets voelde echt goed. Het voelde alsof ik aan het prutsen was. Aanmodderen. Ellendig.
Zo ging dat een tijdje door. Geen idee wat ik moest. Maar er moest iets, want je moet toch op de een of andere manier geld verdienen.
Van chaos naar structuur
Op een gegeven moment ben ik mezelf gaan observeren. In plaats van gefrustreerd te blijven, begon ik te kijken naar de dingen die ik de afgelopen tijd had gedaan.
En ineens zag ik verbanden.
De producten en diensten die ik eerder had gemaakt, pasten eigenlijk heel goed bij elkaar. In eerste instantie deed ik steeds 1 product of dienst tegelijk, om dan na een tijdje te switchen en het links te laten liggen.
Maar wat als ik al die losse dingen in één geheel kon combineren?
Ik begon mijn bedrijf te reorganiseren, steeds checkend of het voor mij goed voelde. Mijn vertrouwen begon weer te groeien.
Steeds meer begon ik mijn bedrijf als een verlengstuk van mezelf te zien. Ik maakte een switch:
🔹 Waar ik eerder iets ontwikkelde en het daarna ‘achterliet’, keek ik nu naar manieren om het blijvend te benutten.
🔹 Ik begon na te denken over hoe ik alles kon integreren en daar een verdienmodel aan kon koppelen.
En dat gaf mij zoveel ruimte dat ik er weer vertrouwen in begon te krijgen.
Mijn bedrijf nu: Een groot experiment
Inmiddels heb ik mijn bedrijf zo aangepast dat het helemaal bij mij past. Net als ik, kent het meerdere gezichten:
🔹 Een onderzoeks- en adviesbureau
🔹 Een coachpraktijk voor hoogbegaafden
🔹 Een uitgeverij van ebooks
🔹 Een meubelmakerij
Voor nu, in elk geval. 😉
Maar bovenal geeft het mij de ruimte om te experimenteren.
En dát is wat ik echt nodig heb.
Herken jij je in dit verhaal? Heb jij ook ooit vastgezeten na een grote ontdekking over jezelf? Of ben je op zoek naar manieren om je werk- of ondernemersleven beter te laten aansluiten bij wie je bent?
